Twiggy Lawson – Maleńka i Piękna

Nie można być przez całe życie tylko wieszakiem na ubrania – Twiggy

Dossier

• Imię i nazwisko: Lesley Hornby, obecnie Twiggy Lawson
• Data urodzenia: 19 września 1949
• Miejsce urodzenia: Neasden, Wielka Brytania
• Narodowość: brytyjska
• Pochodzenie: brytyjskie
• Miejsce zamieszkania: Londyn, Wielka Brytania
• Zawód: modelka, aktorka, piosenkarka, przedsiębiorca
• Zarobki: około 240 dolarów USA za godzinę (1967 r.)
• Kolor włosów: jasny blond
• Kolor oczu: niebieskie
• Wzrost: 165 cm
• Wymiary (biust-talia-biodra): 79-56-81 cm (1967 r.)
• Waga: 40,5 kg (1967 r.)
• Rozmiar odzieży: 34 (1967 r.)
• Rozmiar buta: 35
• Hobby: moda, samochody, kosmetyka – aromaterapia, słodycze, dobre jedzenie (jest wegetarianką)
• strona domowa: http://www.twiggylawson.co.uk

Są modelki i supermodelki, są supermodelki a pierwszą z nich była Twiggy…

Jej rodzicami byli Helen Hornby i William Norman, ludzie średnio zamożni. Matka Twiggy była sprzedawczynią w sklepie Woolworth i tam właśnie poznała męża Williama, kiedy przyszedł kupić sobie krawat. Ojciec pracował jako stolarz dla wielu odbiorców, również dla wytwórni filmowych. Lesley była najmłodszą z rodzeństwa – miała dwie siostry Shirley i Viv. Wychowała się przy St.Raphael’s Way w Neasden. Uczyła się w Brondesbury High School w Kilburn. Zawsze była bardzo drobna. Rówieśnicy często żartowali sobie z niej i nazywali „patyczkiem”. Pierwsza praca Twiggy była posadą asystentki fryzjerskiej, myła głowy klientek, w salonie gdzie pracowała jej starsza siostra Viv.

W marcu 1965 roku Lesley poznała starszego od siebie o 10 lat Nigela Daviesa. Nigel i jego brat Tony prowadzili zakład fryzjerski. Tony powiedział Lesley, że ma wygląd i twarz modelki, ale niestety jest za niska. Justin zrobił jej serię zdjęć, ale nigdy ich nie wykorzystali. Wtedy właśnie w wieku 16 lat Twiggy zapragnęła być modelką. Uwielbiała modę, jej hobby było przeglądanie magazynów mody i projektowanie ubiorów. Lubiła szyć od dziecka. Sama uszyła sobie wiele ubrań. Później zaowocowało to w jej kreacjach Twiggy Dresses. W 1968 roku sprzedano 200.000 tych sukienek.

Nigel nadal wierzył w możliwości Twiggy i chciał spełnić ich wspólne marzenie o sukcesie w świecie mody. To właśnie Nigel nadal Lesley imię Twiggy – Gałązka. Najpierw planowali, że uruchomią firmę zajmującą się sprzedażą ubrań. Potem jednak, Nigel poprosił swego znajomego Leonarda, słynnego wówczas fryzjera z salonu Mayfair, konkurenta Vidal Sasson, żeby uczesał Twiggy. Leonard pracował nad jej fryzurą prawie 8 godzin. Stworzył krótką, chłopięcą fryzurkę, z przedziałkiem i odsłoniętymi uszami. Twiggy miała włosy krótsze niż John Lennon! Leonard zaprosił Twiggy na sesję zdjęć do Barry Lategana – fotografika londyńskiego Daily Express. Umieścił zdjęcie „nowej” Twiggy w witrynie swego salonu fryzjerskiego. Wkrótce potem Daily Express opublikował to zdjęcie i ogłosił Twiggy „twarzą 1966 roku”.

Twiggy zaczęła otrzymywać wiele ofert pracy. Zaczęła się jej wielka kariera. Była fotomodelką, nigdy nie prezentowała ubiorów na pokazach mody, na „wybiegu”.

Nigel, kiedyś model i sprzedawca antyków, potem fryzjer, przybrał pseudonim Justin de Villeneuve i został managerem Lesley. Pojechali do Paryża. Twiggy podbijała Europę. Jej zdjęcia opublikowały Elle, Paris Match, Vogue, Harper’s Bazaar, Look, Life i Newsweek. De Villeneuve powołał do życia firmę Twiggy Enterprises sprzedającą ubiory, sztuczne rzęsy, kosmetyki, lalki, plakaty, wszystko firmowane imieniem Twiggy. Firma przyniosła milionowe zyski. Twiggy Enterprises otworzyła sklepy w Nowym Jorku, Paryżu i Londynie. Później firmą zarządzał ojciec Twiggy. W 1967 roku Twiggy miała najwyższe dochody w Zjednoczonym Królestwie. Zarobiła więcej niż premier Wielkiej Brytanii i niż zespół The Beatles.

Twiggy była pierwszą modelką, której podobizna pojawiła się w Gabinecie Figur Madame Tussaud i pierwszą, która użyczyła firmie Mattel swego wizerunku dla stworzenia lalki Barbie.

Następnym krokiem było odkrycie Ameryki – to tam były prawdziwe sława i pieniądze. Prasa amerykańska już wiele pisała o sukcesie Twiggy, Amerykanie chcieli ją poznać. W marcu 1967 roku Lesley i Nigel wylądowali na lotnisku Kennedy’ego. Przywitały ich owacje. Wszędzie gdzie się potem pojawili były tłumy publiczności, fotografików, dziennikarzy. Wszędzie były zdjęcia Lesley. Po występie w programie „The Tonight Show with Johnny Carson” Twiggy musiała uciekać przed fanami windą, która była używana tylko do wywozu śmieci. Przed nią tylko Frank Sinatra musiał rejterować tą drogą.

Tajemnicą sukcesu Twiggy była odmienność. W latach 50tych symbolem kobiecości była Marilyn Monroe. Twiggy wyglądała zupełnie inaczej. Tym właśnie wyglądem elfa o długich rzęsach, przestraszonego kociątka o wielkich oczach, zaskoczyła świat. Powiedziała sama o sobie „właściwie to nie mam figury”. Kiedyś nie lubiła swego wyglądu. „W wieku 16 lat byłam śmiesznym, chudym, małym stworzeniem. Same rzęsy i nogi. I wtedy wszyscy powiedzieli, że wyglądam wspaniale. Myślałam, że ci ludzie zwariowali.” Stała się jednak wzorem dla wielu ówczesnych i dzisiejszych dziewcząt. Udowodniła, że drobna, szczupła, filigranowa kobieta jest piękna.

Diana Vreeland opisując ją w Vogue jako ideał współczesnej kobiety powiedziała: „najprostsze nogi, kolana jak małe brzoskwinie, malutkie, wąskie, giętkie stópki, okrągłe ramiona, piękne dłonie i szyja. Była zarazem nowoczesna i romantyczna. Była doskonała.”

Wywarła ogromny wpływ na dzisiejsze kanony piękna. Supermodelka Kate Moss, często nazywana Twiggy lat 90-tych, ma przecież bardzo podobne wymiary: 84-56-89. Wiele modelek występujących dziś na pokazach mody jest nieco podobnych do Twiggy.

Jednak winą za pragnienia dzisiejszych dziewcząt i modelek o tym, by być bardzo szczupłymi, skłonność do nadmiernego odchudzania (mogących prowdzić do anoreksji i bulimii) można obarczyć śmiało niektórych kreatorów mody, którzy od czasu Twiggy starają się utrzymać taki wizerunek ideału kobiety. Sama Twiggy nic nie jest temu winna. Piękno ciała nie polega przecież na tym, żeby wyglądać dokładnie tak samo, jak najsłynniejsza modelka.

Pogłoski o tym, że jest nerwicową anorektyczką są nieprawdziwe. Już od dziecka Twiggy była drobna. W dniu narodzin ważyła tylko 2,54 kg. Matka niepokoiła się jej szczupłością. Lekarze stwierdzili jednak, że dziewczynka ma bardzo szybką przemianę materii i jest zdrowa, ale przy swoim typie organizmu nie będzie zbytnio przybierać na wadze.

Twiggy jest wegetarianką. Uwielbia dużo jeść. Magazyn Time napisał o niej, że „je jak koń”.

Moda, którą prezentowała Twiggy, styl „mod”, to projektowane m.in. przez Mary Quant i Andre Courreges mini spódniczki, mini sukienki o linii „A” swobodnie okrywające biodra i nie ukazujące talii. Były też mini sukienki mundurki, które projektowała ona sama. Była to moda dla „dzieci wyżu demograficznego”. Wreszcie młode kobiety miały odzież projektowaną właśnie dla nich.

Długość sukienek i spódniczek była zdecydowanie powyżej kolan. Dzięki temu można było obniżyć ceny odzieży. Do tej pory moda dziecięca była odzwierciedleniem mody dorosłych. Teraz sytuacja jakby się odwróciła. Doszło do tego, że rząd USA podejrzewając, że kobiety starając się oszczędzić będą kupowały odzież dziecięcą, uzależnił obniżkę podatku dla odzieży dziecięcej o 10% nie od jej długości, ale od rozmiaru w biuście. Krótkie sukienki i spódniczki były przyczyną zamieszek w Chicago w 1968 roku, w Paryżu w proteście przeciw nim feministki paliły biustonosze, kosmetyki do makijażu i buty na wysokich obcasach.

W 1971 roku Twiggy poznała reżysera Kenna Russella. Porzuciła karierę modelki. Rozstała się z Justinem. Rozpoczęła się jej kariera aktorska. Russell zaproponował jej rolę Poly w filmie „The Boy Friend” opartym na musicalu Sandy Wilsona. Twiggy musiała się nauczyć tańczyć i śpiewać. Dokonała tego w ciągu 9 miesięcy. Za tę rolę otrzymała w 1971 roku dwie nagrody Golden Globe: „Najbardziej obiecująca aktorka”, „Najlepsza aktorka w musicalu/komedii”.

Potem wystąpiła kolejno w: „W”-I Want Her Dead(1974), There Goes the Bride (1979), The Blues Brothers (1980), The Doctor and the Devils (1985), Club Paradise (1986), Little Match Girl (1987), Young Charlie Chaplin, Madame Sousatzka (1988), The Diamond Trap, Istanbul (1990), Body Bags (1993).

Twiggy rozpoczęła erę supermodelek stała się wzorem dla swoich następczyń. Zmieniła stawki za pracę modelki. Jej honoraria były sześciokrotnie wyższe niż zarobki modelek lat 50tych. Kate Moss zarabiała ponad 20 milionów dolarów rocznie. Pokazała też, że po zakończeniu kariery modelki można odnosić sukcesy w biznesie. Dziś Cindy Crawford, Claudia Schiffer, Kate Moss, czy Naomi Campbell też prowadzą własne firmy: kawiarnie, restauracje, nagrywają filmy, firmują kosmetyki czy ubiory.

Są modelki i supermodelki, są supermodelki a pierwszą z nich była Twiggy.

Na planie filmu „W” poznała swego pierwszego męża Michaela Whitneya. Michel zmarł w 1983 r. W 1988 roku Twiggy poślubiła swego obecnego męża, aktora, dziś też reżysera, Leigh Lawsona, z którym grała w filmie „Madame Sousatzka”.

Nagrała też wiele płyt a pierwszymi albumami były nagrane dla Mercury „Twiggy” i „Please Get My Name Righ”. Obydwa zdobyły tytuł srebrnej płyty.

Napisała i wydała autobiografię „Twiggy In Black and White”. W latach 90tych miała w telewizji ITV własny talkshow „Twiggy’s People”, a od 2001 r „Take Time With Twiggy”. Prowadziła wywiady z takimi osobami jak Dustin Hoffman, Tom Jones, Tracy Ullman, Joan Rivers, Barbara Taylor Bradford, Ken Russell czy Frederick Forsyth. Zagrała też w wielu sztukach teatralnych. Była współproducentem i grała w wystawionej w Nowym Jorku sztuce „If Love Were All” reżyserowanej przez Leigh Lawsona. Przedstawienie to otrzymało bardzo wysokie oceny krytyków i publiczności.

Twiggy nadal prowadzi nadal własną firmę. W 2001 roku uruchomiła produkcję kosmetyków. Była to seria aromaterapeutyczna do pielęgnacji skóry „Twiggy” przygotowana we współpracy z ekspertem w dziedzinie aromaterapii Daniele Ryman. „Moje podejście do pielegnacji skóry jest bardzo proste – holistyczne i naturalne. Skłoniło mnie to do stworzenia delikatnych kosmetyków aromaterapeutycznych. Mają one dbać o piękno i poprawiać samopoczucie. Trzeba codziennie, choć przez chwilę zadbać o siebie i o swoją skórę!”.